Ook in Deurne was de woningnood hoog na de bevrijding toen Willi Martinali er zich voor goed zou vestigen. Het waren niet de meest luxe onderkomens waarmee hij het moest doen. Van het gehucht de Hoeve kwam hij onder meer via de Houtenhoek, een kippenhok aan de Liesselseweg en een gammel, onbewoonbaar verklaard, geval aan het Haageind in Deurne terecht in een definitieve woning in de Walsberg, waar hij tot aan het einde van ziijn leven zou blijven wonen. Van de 'onbewoonbaar verklaarde' woning die hij daarvoor bewoonde had hij zelf een  'onverklaarbare woning'  gemaakt.
Het was een slecht krot. Lees de reactie maar van  Victor Ruppe van der Voort uit Vught in 1947 op de belabberde woontoestand van Martinali:
(Ik heb) "nog eens je regels over die woningcommissie nagelezen, en tot de felste haatgevoelens moet men komen als je nadenkt hoe zulke lui een ander (in dit geval jou) zoo kunnen behandelen (laat maar liever zeggen mishandelen. Ze wisten hoe slecht dat krot was, en tòch er maar in. Dat wil voor mij met andere woorden zeggen: hoe eer hij krepeert hoe liever. Is dat Christelijke beleving? Moeten dergelijke menschen de wereld redden? (...) Al dat tuig moest de mijnen ingedonderd worden en met de zweep aan het werk gezet, enkel en alleen omdat ze anderen die ze kunnen overdonderen zoo rot behandelen. Ze vergeten wie hen tenslotte te vreten geeft. Je had het over de geestelijkheid en ofschoon er buitengewoon goede uitzonderingen zijn, is het gros doordrenkt van egoïsme, dat ze bij een ander veroordeelen."
Willi had deze Victor Ruppe van der Voort al eerder leren kennen en ze correspondeerden  een aantal jaren intensief met elkaar. Van der Voort stuurde zelfs af en toe een paar postzegels op naar Deurne, zodat Willi in elk geval de briefwisseling in stand kon houden. Soms ook kreeg hij een brief met daarin een bankbiljet van vijf gulden om er eens wat extra eten mee te kunnen kopen.
 

Martinali’s huis en atelier in Walsberg.

 “In 1957 ontstond er door samenwerking van de heren Jan de Quay, Commissaris der Koningin in Brabant, Georg Goossens, directeur van Tiglia te Tegelen, Eddy de Wilde, directeur van het Van Abbe Museum te Eindhoven, geneesheer-schilder Hendrik Wiegersma en de architect Hurckmans te Deurne een rijksaankoop van Martinali’s werk om te komen tot een betere behuizing voor een atelier met woonruimte.Er werd voor een bedrag aangekocht, dat in die dagen voor een kapitaal gold”.
De burgemeester uit die tijd stak niet onder stoelen of banken niet veel op te hebben met Martinali’s werk. Maar na de grote aankoop veranderde hij van het ene op het andere moment en schreef
“ik wist niet Willi, doch deze aankoop bewijst dat gij een groot kunstenaar zijt, waarop wij trots mogen zijn.”
Toch wees niets er destijds op dat Deurne ook maar iets op had met een noodleidend kunstenaar als Willi Martinali. Integendeel.

Toen Deurne een verzoek kreeg van de secretaris van het Voorzieningsfonds voor Kunstenaars om namen van kunstenaars op te geven die in Deurne woonden en werkten schreef het college b en w van Deurne het volgende bericht terug: “Wij deelen U mede, dat wij, gezien hier ter plaatse geen aangesloten kunstenaars aanwezig zijn, die van de kunst hun hoofdberoep maken, niet tot de regeling als door U voorgesteld kunnen toetreden.”
Martinali kon dus fluiten naar wat financiële ondersteuning. Terwijl juist midden jaren dertig, tijdens de economische crisis het Voozieningsfonds voor Kunstenaars door de minister van Sociale Zaken werd opgericht. In 1938 werd ook nog het “Fonds voor Bijzondere Doeleinden” opgericht met als doel het geven van  financiële hulp aan kunstenaars voor bijzondere uitgaven.

Ook al bleef het kunstenaarsbestaan in een dorp als Deurne moeizaam, Martinali koos er toch voor. Dit in tegenstelling met andere kunstenaars die de voorkeur gaven aan een baan met vast salaris. Martinali’s weg was niet geplaveid.

Als hij in contact komt met de industrieel Victor Rouppe van der Voort, die dan in Vught woont, brengt deze hem vervolgens weer in contact met  de musicus André Vermeer in Breda. Deze neemt de jonge Martinali onder zijn hoede en geeft hem vioolles en is zo begeesterd dat hij hem introduceert bij professor Back, die vioolpedagoog was bij het Conservatorium in Amsterdam. Van hem kreeg hij privé-lessen.
Met Zigeuner Willi Muis trok hij er op uit om langs de deuren muziek en zang ten gehore te brengen om zo een paar centen bij elkaar te sprokkelen om een stuk brood  te kopen. En als dat niet lukte, dan klopte hij tegen etenstijd aan bij de nonnen, fraters, ziekenhuiskeuken of pastorie.
behalve voor zichzelf had hij ook nog jarenlang de zorg op zich genomen voor zijn leerling en neef Jacky Harden.